Onbestemd verlangen
Na ruim 20 jaar vliegen als stewardess bekruipt mij regelmatig het gevoel dat ik er wel klaar mee ben, met het vliegen, de nachten overslaan, het bedienen, niet bij alle verjaar- en feestdagen te kunnen zijn, niet gelijktijdig vakantie hebben met mijn kinderen en constant onregelmatigheid te ervaren.
Telkens weer val ik toch als een blok voor de leuke kanten van het werk, de steeds nieuwe en andere collega’s, passagiers en bestemmingen en zo vrij als een vogel wanneer het werk gedaan is.
En toch is er een onbestemd verlangen.
Een verlangen naar iets anders, iets nieuws, naar meer. Er moet toch meer in of aan het leven zijn dan dit? Ik ontmoet het gevoel, die gedachte steeds vaker.
Dit gevoel van…ja… sleur, niet vervuld zijn?
Ik herken het uit de tijd dat ik in de kleding werkte. Winkel open, klanten helpen, winkel dicht, dag in dag uit, van de ene winkel naar de andere maar er veranderde niets wezenlijks. Wel toen ik ging vliegen. Heerlijk die onregelmatigheid! Die ruimte, diversiteit, de wereld ging letterlijk voor me open.
Dat gevoel van niet vervuld zijn, van iets missen verdween bij mijn eerste Hatha yogales. Ik ervaarde een gevoel van thuiskomen. Ik vond het heerlijk, kon niet goed uitleggen waarom maar ik vond het zo fijn. Achteraf realiseer ik me dat ik voor de eerste keer echt contact met mijn lijf had, mijn lijf ervaarde, in verbinding was.
Een paar jaar later begon ik aan een opleiding kinderyoga docent, vanuit de Raya-yoga filosofie. Dit omdat ik gevoeld had wat lichaamshoudingen en ontspanning met je doet en ik hoopte zo handvatten te krijgen om mijn oudste zoon met zijn angsten en spanning in zijn lijf te kunnen helpen.
Ik heb dat jaar twee keer gedaan want deze opleiding was voor mij meer een persoonlijk ontwikkelingstraject onder het mom van kinderyoga. Wat een ontdekkingen deed ik daar over mezelf, over mijn denken, patronen, overtuigingen en mijn leven. Ik vond er ruimte in mijn hoofd, in mijn lijf en in mijn zijn door de visualisaties, spelletjes, meditatie en de achtergrond van de yoga.
Na het behalen van het diploma ging ik kinderyogales geven, even in groepsverband maar dat was lastig met de onregelmatigheid van het vliegen. Mijn kinderen vonden de rituelen en de ontspannings- en ademhalingsoefeningen heerlijk, zeker voor het slapengaan.
Ik heb ook privéles gegeven aan de dochter van een vriendin, die ernstig ziek was. Daarover later misschien meer want ik wil eerst toestemming van haar om daarover te schrijven. Wat een wonderlijke reis was dat.
Één verhaaltje uit de kinderyoga opleiding is me duidelijk bijgebleven, het beroerde me diep zonder dat ik het direct kon duiden en het weerspiegelde mijn onbestemde gevoel of verlangen:
Een boer vindt een ei wanneer hij door zijn weides loopt. Hij vindt geen nest in de buurt en stopt daarom het ei in zijn zak. Thuisgekomen legt hij het ei in het kippenhok waar algauw één van de kippen het ei gaat uitbroeden.
Ook als het gevonden ei uitkomt en duidelijk is dat dit geen kip is blijven de kippen zich over deze vreemde vogel ontfermen en leren ze hem hoe te leven in het kippenhok.
Op een dag ziet de vreemde vogel een adelaar hoog in de lucht vliegen. Er schiet een onbestemd gevoel, een verlangen door hem heen. Hij klappert met zijn vleugels en strekt zijn nek, de kippen kijken verstoort op. Hij vraagt de andere kippen wat dat is in de lucht. De kippen antwoorden dat het een adelaar is; hij is de grootste vogel van alle vogels, hij kan tot grote hoogte vliegen en heeft daar overzicht. Wij zijn maar kippen, wij horen op de grond en kunnen niet zo goed vliegen.
De vreemde vogel gaat door met pikken net als de kippen en kijkt telkens met ‘n onbestemd gevoel naar de adelaar als hij overvliegt en sterft uiteindelijk in het kippenhok in de wetenschap dat hij een kip is.
Ik voel dat ik mijn vleugels uit moet slaan. Deze kinderyoga opleiding heeft mij doen groeien, het wringt in mij en in mijn huwelijk. Hoe moeilijk en pijnlijk ook; ik moet het huis verlaten en ga de scheiding aan.
Een moeilijke maar ook mooie tijd volgt. Ik moet vliegen maar niemand heeft mij ooit voorgedaan hoe het moet, alleen.
Ik switch naar de Iyengar yoga waar veel aandacht aan het uitlijnen van het lichaam besteed wordt. Ik kom meer en meer in contact met mijn lijf, wat fijn is want mijn hoofd draait overuren nu ik gescheiden ben en ik mijn leven weer op de rit wil krijgen. Langzaam komt de balans weer in mijn leven maar er blijft iets missen. Ik word vrijwilliger bij Homestart/ Humanitas en ga gezinnen ondersteunen in hun hulpvraag. Mooi werk en fijn om te zien hoe mensen opfleuren en hun leven weer op de rit krijgen.
Ik krijg ook mijn leven weer op de rit en voel de natuurlijke nieuwsgierigheid weer komen. Ik laat een Aurareading doen in Haarlem en wordt verrast door de nauwkeurigheid van de informatie die daaruit komt. Ik voel ook een ontlading in mijn lijf die zich uit in een huilbui omdat er zoveel herkenning is, ik voel me gezien voor wie ik werkelijk ben en kan zijn. Er volgt een dagworkshop. Hier voel ik in een oefening daadwerkelijk mijn voetchakra’s opengaan. Ik voel in het midden van mijn voetzolen iets een kwartslag draaien.
Hoe bizar!
Ik schrijf me in voor de 4- jarige opleiding “Effectieve Intuïtieve Ontwikkeling” die al met al 6 jaar duurt. Het is goed te combineren met het vliegen en haalt me uit dat gevoel van ‘sleur”. Ik ben op reis in en door mijzelf. Als de juf mij vraagt hoe mijn jeugd was antwoord ik met: “Heel goed, ik had een fijne jeugd, een goede band met mijn vader. We waren vier handen op één buik. Helaas kan mijn moeder het leven niet goed aan waardoor die relatie altijd ingewikkeld is”. Stukje bij beetje land ik in mezelf en durf ik verdrongen herinneringen en emoties aan te kijken, het was niet allemaal rozengeur en maneschijn.Tijdens deze opleiding land ik nog dieper in mijn zijn. Ik reis door mijn leven. Blokkades worden aangekeken en opgeheven, patronen worden herkend, dromen krijgen betekenis en worden helderder. Ik leer over de drama-driehoek waarin ik zit. Hoe het patroon zich herhaalt, hoe ik het telkens opzoek vanuit mijn onbewuste patronen.
Geef mij mijn diploma maar, denk ik na twee maanden. Ik weet nu hoe het zit. Het is een patroon als een behang. Maanden later ontdek ik dat het behang zich niet beperkt tot één kamer maar dat het in het hele huis zit en niet één laag maar vele.
Het is een rollercoaster van verdriet, vreugde, opluchting en verheldering. Ik krijg meer zicht en inzicht op hoe en waarom ik ben zoals ik ben. De relatie met mijn moeder verbetert. Ik sta meer open en meer op.
Ik kan mijn ervaringen en leringen goed kwijt als ik werk en mooie gesprekken heb met collega’s, mijn Homestart-gezinnen en de mensen die ik ontmoet.
Ik ervaar dat alles een weerspiegeling is, dat alles energie is en dat je die energie kan lezen, dat je die kan voelen en voeden. We leren aura’s en chakra’s lezen.
Het verrijkt mijn leven en ik vlieg vrolijk door. Ik ontmoet mijn huidige partner, behaal mijn diploma en langzaam land ik weer en meer. En dan, na een tijdje, komt het onbestemde gevoel dat ik wel klaar ben met vliegen af en toe weer naar voren.
Hoe meer ik land, hoe minder mijn kinderen thuis zijn. Ook zij worden groter en slaan hun vleugels uit. Mijn partner en ik gaan samenwonen. Onze levens komen samen en enige tijd later draagt Corona daar met gulle hand aan bij. Dan komt het gevoel in alle hevigheid terug. Het is klaar. Het is einde dienstbaarheid. Ik kan gebruikmaken van een vrijwillige vertrekregeling. Dit maakt het mogelijk om nog meer invulling te gaan geven aan het onbestemde gevoel.
Nog voor ik het dienstverband heb beëindigd begin ik aan een zomerschool Intuïtief Systemisch Coachen.
Het raakt me vol en geeft weer nieuwe inzichten in mijn functioneren en zijn. Er wordt op een weer diepere laag onderzocht, gevoeld en losgelaten.
Hier wil ik in verder, dit smaakt naar meer, maar eerst op vakantie en alles even laten bezinken. Mijn leven gaat een andere wending nemen zonder dat ik weet waarheen. Ik twijfel of ik ga investeren in de jaaropleiding. Ik koop het boek van Kluun “Familieopstellingen” om op vakantie te lezen en val van mijn stoel als ik in het boek de naam van mijn overleden zusje tegenkom met de naam van de school waar wij beide op hebben gezeten in onze geboorteplaats. Hoe dan?
Voor mij is dit een teken om aan de opleiding Familie- en Organisatieopstellingen te beginnen en ik schrijf me in. Nog voordat ik de KLM verlaat begin ik al.
Een nieuwe reis gaat beginnen en ik land, dieper en dieper in mezelf, in mijn familie, in mijn geschiedenis. Ik ontdek mijn geschiedenis, mijn familieverleden, mijn voorouders. De rol van de kerk en de tweede wereldoorlog in hun verleden. Ontdek de verborgen verhalen en de verzwegen (on)geboren kinderen. Hoe dieper ik ga hoe meer licht er gaat schijnen en mooier de band met mijn moeder wordt. Eindelijk wordt het verdriet om het onverwachte overlijden van mijn zusje aangeraakt. Ik voel de bevriezing van dat verdriet die als een brok in mijn lijf is opgeslagen smelten en ik huil, omarm en laat los.
Ik kan mijn moeder beter zien, waar zij vandaan komt, wat haar gevormd heeft. Ik geef haar langzaam haar plek terug en kom zelf steeds meer op mijn eigen plek.
Een onbestemd verlangen vervuld.
Of toch niet….
Het kriebelt alweer en ik begin te begrijpen waar mijn onrust vandaan komt. Dit is wat mijn ziel wil. Ervaren, ontdekken, verbinden, ontwikkelen…